به عنوان اولین سخن

سلام.

مردم بازی هارو دوست دارن چون سرگرمشون میکنن. این تنها دلیل وجود بازی ها، بازی ساز ها و بازیکن ها هست. نه برای پوله، نه برای علاقه و نه برای هیچ چیز دیگری جز سرگرمی. بهترین بازی، بازیی هست که شمارو بیشتر سرگرم کنه. یکی با ماروپله سرگرم میشه، یکی دوست داره توی کوچه گل کوچیک بازی کنه و یکی هم میخواد پای ایکس باکسش بشینه و مبحوت بازی هیلو بشه. خصوصیت همه ی اینا نه در گیم پلی، نه در داستان، نه در قیمت و بلکه در میزان سرگرم کننده بودنشون اشتراک دارن. همه ی این وسایل و دیسک های نوری (مثل سی دی و دی وی دی) و ورزش هایی که ما اون هارو بازی خطاب میکنه تنها نقطه اشتراکشون در سرگرم کننده بودنشونه. همشون موقع بازی اینقدر درشون غرق میشیم که متوجه گذر زمان نمیشیم. این چیزیه که باعث میشه ما اون هارو بازی خطاب کنیم.

ازطرف دیگه وقتی به بازیکن های بازی های رایانه ای (که ازین پس گیمر خطابشون میکنیم) نگاه میکنم میبیبنم این دوستان سیری ندارن. هرچی بسازی بازی میکنن. حتی بدترین بازی هارو هم تجربه میکنن و به پایان میرسونن تا بررسی کنن که بدترین بازی که تا به حال بازی کردن هست یا نه. حتی اگر کمی پول داشته باشن حاضر هستن مراحل تکراری یک بازی رو به عنوان دی ال سی خریداری کنند و کسل بار ترین بازی هارو بار ها و بار ها بازی کنند تا ریز ترین جزییات بازی هارو از دست ندن. من گیمیر هارو واقعا تحسین میکنم. اون ها نخبه هایی هستن که بی ربط ترین معماها رو حل میکنن. اون ها جواب هارو از جایی که سازنده هم فکرش رو نمیکنه بیرون میکشن.

این دو بند رو گفتم تا بگم اگر میخواین یک بازی خوب برای گیمر ها بسازین باید فقط 2 کار کنین. اول مطمعن بشین بازیتون گیم پلی و گرافیک و موسیقی مناسب و سرگرم کننده داره و دوم اینقدر مرحله و آیتم تو بازی بچپونین تا مطمعن بشین که حداقل گیمر رو 24 ساعت کامل درگیر میکنه (این حداقل بود وگرنا گیمر ها سیری ندارم). این 2 کار رو که خوب انجام بدین بازیتون رتبه و جایگاه مناسبی رو بین گیمر ها پیدا میکنه.

خوب. این کاری هست که من دارم میکنم. برای همین هم شعار بازی رو گذاشتم "ماجراجویی تا سرحد مرگ" قراره اینقدر مرحله برای بازی طراحی کنم تا یا من از پا دربیا و یا گیمر ها کوتاه بیان (که البته برنده ی این مسابقه همیشه گیمر ها بودن).